Istorija parapsiholoških istraživanja i eksperimentisanja u bivšem Sovjetskom Savezu je veoma dugačka, mada je u vreme Staljinove vladavine, bar zvanično, ona odbacivana kao nenaučna i u suprotnosti sa dijalektičkim materijalizmom. Ali, dok je u Americi Džozef B. Rajn u dugom nizu ogleda sa pogađanjem znakova na kartama dokazivao postojanje telepatije, u SSSR je ubrzo prevagnula želja da se u takozvanom ‘hladnom ratu’ stekne prednost korišćenjem nesvakidašnjih sposobnosti pojedinaca u svrhu špijuniranja, da se pronađu načini kako bi se takve moći produkovale veštački, po želji, i da se stvore oružja o kojima potencijalne neprijateljske vlade ni ne sanjaju, a unutar zemlje mogu da posluže kao efikasan metod kontrole masa i nametanja volje.
U seriji članaka posvećenim ovoj temi, novinar Emil Bahurin tvrdi, na osnovu svojih izvora, da su Rusi na kraju Drugog svetskog rata uspeli da se dočepaju velikog broja nacističkih okultnih istraživača i da nisu bili ‘gadljivi’ da njihove jezive eksperimente primene u svojim laboratorijama. Doktor J. A. Kolodov, na primer, istraživao je efekte konstantnog magnetnog polja na zečevima i došao do otkrića da ono izaziva neuobičajene promene na elektroencefalogramu životinja. Stvaranje i primena veštačkih polja u ljudskoj sredini, bio je sledeći korak koji je imao uticaj na zdravlje i ponašanje stanovništva da bi se postigla kontrola uma.
Doktor Nikolaj Koklov, bivši agent KGB koji je prebegao na Zapad, dobio je 1976. zadatak od CIA da ispita tajna parapsihološka istraživanja u SSSR. On je razotkrio masu negativnih psihičkih eksperimenata, od kojih je dvadesetak bilo sprovođeno u dobro čuvanim laboratorijama i na njima zaposleno na stotine vrhunskih naučnika. Srca laboratorijskih životinja su bila zaustavljana telepatski, novorođeni zečevi ubijani strujom, a telepatske reakcije njihovih majki pomno beležene. Osuđenici na smrt bili su, po Koklovu, zgodni subjekti za različite smrtonosne testove, kao što je bilo korišćenje psihokineze, da bi se paralizovali pojedini delovi njihovih kičmenih stubova. Psihotroni generatori, tvrdio je Nikolaj Koklov, već tada su se u izvesnim vladinim laboratorijama u Moskvi proizvodili na veliko.
U eksperimente je bilo uključeno i prenošenje virusa zracima, odnosno talasima na daljinu. Tome je decenijama ranije utro put ruski naučnik doktor Aleksandar Gurtvič i to otkrićem da sve žive ćelije produkuju nevidljivo zračenje, nazvavši ga ‘mitogenetička radijacija’. Doktor Vlail Kaznacejev i tim naučnika u Novosibirsku su u hiljadama ponovljenih eksperimenata virus iz obolele ćelije prenosili na zdravu, koja se nalazila u hermetički zatvorenom kvarcnom kontejneru. ‘Smrtonosna informacija’, kreirana na ovaj način, mogla je da posluži kao ubistveno oružje na daljinu, o čemu je u američkoj ‘Vojnoj reviji’ u decembru 1980. godine pisao pukovnik Džon Aleksander. Sovjeti su, po njemu, uspeli da inficiraju pileći embrion smrtonosnim virusima uz pomoć ultravioletne radijacije, koja je prošla kroz kvarcno staklo i prenela bolest zdravom, neinficiranom embrionu. On je počeo da se degeneriše u roku od 36 časova.
U psihotrone generatore negativnog zračenja, navodno, pretvoreni su mnogi suveniri u tadašnjem Sovjetskom Savezu – popularne ruske lutke ‘babuške’, kašike i slično, i da se dele kao pokloni određenim posetiocima. Pokazalo se da su oni koji su ih primili počeli da osećaju depresiju, ravnodušnost, čak i da pate od emotivnih slomova.
